Waarom het moeilijk is weer te wennen aan het leven op kantoor

Sinds een kleine twee weken is telewerken niet ­langer verplicht, noch aanbevolen. Kantoortijgers worden weer gesommeerd in de jungle die het ­landschapskantoor is. Dat is behoorlijk aanpassen. Hoe moeten we ons weer gedragen tussen collega’s van vlees en bloed ? De ratrace wordt niet langer op pantoffels gelopen, er wordt verwacht dat we weer deftig schoeisel dragen alsook gewassen ondergoed en die lekker zittende joggingbroek weer voorbehouden aan onze luttele vrije tijd.

De reacties zijn gemengd, gepolariseerd zelfs. De extravert voelt zich bevrijd uit het moeras van eenzaamheid nu het eindelijk weer kan: kletsen aan de koffieautomaat, lunchen met tientallen tegelijk, ­roddelen in de toiletten, fulmineren in de wandelgangen. De introvert wil dan weer het liefst in foetushouding onder zijn bureau liggen met een noisecancellingkoptelefoon. Hij voelt zich bekeken, afgeleid en onveilig. Het risico op bedrijfsfeestjes is dan ook exponentieel toegenomen. We worden weer blootgesteld aan het schabouwelijke Engelse accent van de collega die luidruchtig en veelvuldig internationaal belt, aan het geluid van de aan wortels knagende collega (hoeveel decibel kan iemand produceren met enkel tanden en een peen, zeg!), de flatulentie van de ­medewerker die vindt dat we meer moeten loslaten, de afkeurende blik van Tanja van hr als we beha’s bestellen vanachter onze computer.

Geleerd deze week: het is niet langer oké om met je voeten op je bureau te werken, en zeg niet profi­ciat tegen elke vrouwelijke collega die twintig kilo is aangekomen rond de buikstreek (coronakilo’s zijn echt een ding). Geen antwoord gevonden op de ­vragen: smalltalk, hoe ging dat ook alweer, wanneer moeten we nu onze was doen, en hoe verberg je je slechte eetgewoontes als om het uur de snoepautomaat je naam roept. Nog aan het tobben over het ­dilemma: ga je naast je collega zitten die je op het perron zag staan of sluip je paragewijs naar de volgende coupé in de hoop ongezien nog een uiltje te kunnen knappen tijdens de treinrit? Nog een tip: ‘Kan je even op mute gaan’ is een prima zin om ­storingen tegen te gaan tijdens online-meetings, maar in fysieke vergaderingen kun je het beter niet zeggen. Oh, en met doen alsof het internet plots wegvalt en gewoon de vergadering verlaten, kom je niet meer weg.

‘Kun je even op mute gaan’ is een prima zin om ­storingen tegen te gaan tijdens online-meetings, maar in fysieke vergaderingen kun je het beter niet zeggen

 

Lees hier het ganse artikel DS